Δύσκολοι καιροί για φροντιστές…

Του Αντώνη Σολάρη

Στην αρχή ζούσαμε στην εποχή που οι αθλητικές εγκαταστάσεις ήταν ανύπαρκτες και τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους ή στις αλάνες με μια κάλτσα γεμάτη κουρέλια …

Στην συνέχεια ήλθαν οι δερμάτινες μπάλες με τις ραφές και το ρουξούνι που περίσσευε για να μπορείς να την φουσκώσεις και όταν σε πετύχαινε στο πρόσωπο το δερμάτινο κορδόνι της,  το θυμόσουν για πολύ καιρό.

Όμως ήταν τυχερό το παιδί που είχε μια τέτοια μπάλα γιατί εξασφάλιζε θέση στην ομάδα, ανεξάρτητα από την ικανότητά του στο “άθλημα”. . Γνωστή άλλωστε η ατάκα “αν δεν παίξω θα πάρω την μπάλα ΜΟΥ και θα φύγω’” …. Αν έπεφτε η μπάλα σε κάποιο χάλασμα ή κατρακυλούσε στα σκαλιά όλοι τρέχαμε να την φέρουμε πίσω για να συνεχίσουμε το παιχνίδι και για να γλυτώσουμε από τα κλάματα του “ιδιοκτήτη”. Είπαμε άλλες εποχές ….

Σήμερα που οι ομάδες έχουν μπάλες με αφή βελούδινη, με σωστό αέρα,κρυφές ραφές και συσκευασία δώρου, αν πέσει μια μπάλα στο διπλανό οικόπεδο υπάρχει ο φροντιστής που τις έχει μετρημένες και τρέχει στις ταράτσες, στα διπλανά οικόπεδα ακόμα και στο βουνό (όταν ήταν σε λειτουργία το γήπεδο της Άνω Σύρου) για να την μαζέψει γιατί η κάθε μπάλα στοιχίζει αρκετά χρήματα.

Ταυτόχρονα βέβαια πρέπει να πηγαίνει πρώτος στο γήπεδο και να φεύγει τελευταίος για να ετοιμάσει  ότι θα χρειαστεί για την προπόνηση και τον αγώνα, να μη λείψει τίποτα στους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές και φυσικά να μαζέψει τα πάντα πριν κλείσει το δωματιάκι του.

Η δουλειά του φροντιστή σε μια ομάδα είναι σημαντική, υπεύθυνη και πολύ δύσκολη ειδικά στην εποχή του κορωνοϊού που οι χορηγίες είναι μικρές και κάθε απώλεια ή κάθε φθορά υλικού προπόνησης ή αγώνα δύσκολα αντικαθίσταται.

Στην φωτογραφίας επί τω έργω…ο φροντιστής του ΑΠΟ Ελλάς Σύρου Τάσος Μονογυιός