«ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ»!

Ο Τόμισλαβ Ντόκιτς μίλησε στο syros-sports, κατέθεσε τα όσα είχε στο μυαλό του για την σεζόν που ολοκληρώθηκε, για τις στιγμές, αλλά και για την επιθυμία του να συνεχίζει να φορά την φανέλα των «Πειρατών».

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΝΟ ΠΡΙΝΤΕΖΗ

 

Ο,τι και να γράψεις για αυτόν τον παίκτη είναι λίγο. Ο αγαπημένος «Τόμι» των Συριανών έδωσε και την ψυχή του φέτος με την ομάδα να κλείνει… στόματα και να συμμετέχει στα ημιτελικά παλεύοντας τα ματς με τον Ολυμπιακό. Ο Σέρβος διαγώνιος «άνοιξε» την καρδιά του και τα είπε όλα.

Τόμι, ποια είναι η εικόνα που σου έμεινε μετά το τέλος της φετινής σεζόν;

 

«Πρώτα από όλα αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι ότι νιώθω χαρούμενος. Βέβαια όπως πήγε η σειρά με τον Ολυμπιακό και ειδικά το τέταρτο ματς, είχα στο μυαλό μου ότι θα πάμε σε πέμπτο παιχνίδι. Ωστόσο στο τρίτο σετ αν και είχαμε την ευκαιρία μας δεν είχαμε τόση συγκέντρωση ώστε να τελειώσουμε τις φάσεις, απέναντι σε μία ομάδα αρκετά έμπειρη. Στο πρώτο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό παίξαμε πολύ καλά και δεν καταθέσαμε τα όπλα. Στο δεύτερο, ο αντίπαλός μας είχε περισσότερη ενέργεια και νίκησε. Μετά η σειρά μεταφέρθηκε στο νησί όπου και εκεί είχαμε τις ευκαιρίες μας για να μην τελειώσει έτσι αυτή η σειρά. Παρόλα αυτά νιώθω χαρούμενος και υπερήφανος γιατί η κατάκτηση της 3ης θέσης, με βάσει τους στόχους που είχαμε στο ξεκίνημα, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Κάτι μοναδικό. Δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό, παλέψαμε σκληρά και πλέον θα απολαύσουμε τις στιγμές και θα έχουμε τον χρόνο να ξεκουραστούμε μετά το τέλος μιας επιτυχημένης χρονιάς».

 

Μόλις τελείωσε το παιχνίδι, πέταξες την φανέλα σου στον κόσμο. Ηταν ένα «ευχαριστώ»;

 

«Το συναίσθημα που υπήρχε και υπάρχει με τον κόσμο της Σύρου είναι πολύ δυνατό. Η επικοινωνία που έχω μαζί τους είναι μοναδική. Ακόμα και στον δρόμο όταν με συναντούν που μιλάμε. Εδειξαν πόσο πολύ με αγαπούν και τους αγαπώ και εγώ ενώ έδειξαν και σεβασμό. Και έτσι ήθελα να τους ευχαριστήσω με αυτό τον τρόπο. Ηταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Μακάρι να τους έδινα όλα μου τα πράγματα. Ειλικρινά δεν το έχω ξαναδεί αυτό στην καριέρα μου. Οι κάτοικοι του νησιού, αγαπούν πολύ την ομάδα και το άθλημα. Είναι οι καλύτεροι φίλαθλοι στην Ελλάδα και πάντα μας έδιναν ενέργεια ακόμα και όταν η ομάδα δεν είχε καλές στιγμές. Ετσι ήθελα με αυτή την κίνηση να τους ανταποδώσω την αγάπη μου και να τους πω πως ποτέ δεν θα ξεχάσω την υποστήριξη που έδειξαν όλη την χρονιά στον Φοίνικα».

 

Η ενέργειά σου ήταν ξεχωριστή. Το ίδιο και τα δάκρυά σου…

 

«Γενικότερα δεν εκδηλώνω εύκολα τα συναισθήματά μου, αλλά η αγάπη που μου έδειξαν δεν περιγράφεται με λόγια και έτσι δεν άντεξα. Εκλαψα γιατί ένιωσα κάτι το μοναδικό. Πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις. Αυτές οι στιγμές είναι πιο ξεχωριστές και από τους τίτλους».

 

 

Καταλαβαίνεις ότι η επόμενη ερώτηση είναι και η πιο επίκαιρη και όλος κόσμος περιμένει την απάντηση. Θέλεις να μείνεις στον Φοίνικα; Η διοίκηση είπε ότι θα κάνει τα πάντα για να γίνεις η σημαία της ομάδας μαζί με τον Ηλία Λάππα.

«Ξέρω, μετά το τέλος του ματς με ρώτησε αρκετός κόσμος και μου ζήτησε να παραμείνω στην ομάδα ενώ δέχθηκα πολλά μηνύματα και στο facebook. Θέλω να μείνω στον Φοίνικα! Αγαπάω την ομάδα, αγαπάω τον κόσμο, αγαπάω το νησί. Η επιθυμία μου είναι να συνεχίζω να φοράω την φανέλα αυτής της ομάδας. Σύντομα θα μιλήσω και με την διοίκηση για αυτό το θέμα. Όπως σου είπα θέλω να μείνω, αλλά είμαι και επαγγελματίας. Είμαι 29 ετών. Πόσα χρόνια έχω ακόμη να παίξω; 5 ως 6 και φυσικά θέλω τις καλύτερες συνθήκες για εμένα και για την οικογένειά μου. Θέλω να έχει ένα καλό μέλλον και η γυναίκα μου και η κόρη μου και εγώ από την πλευρά μου χρησιμοποιώ όλο μου το κορμί κάθε μέρα ώστε να δουλέψω σκληρά για να είναι χαρούμενη η οικογένειά μου».

Αν βάλεις στην ζυγαριά το συναίσθημα και τον επαγγελματισμό, προς τα πού θα γύρει;

 

«Είναι δύσκολη ερώτηση. Θα έλεγα ότι το ιδανικό είναι να υπάρχει ισορροπία. Να είναι στην ίδια κατεύθυνση. Θα δούμε τι θα γίνει».

Στο ξεκίνημα της συζήτησης μου είπες για ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα αναφορικά με την φετινή σεζόν. Ποιες είναι οι στιγμές, οι ιστορίες που κράτησες μέχρι να γίνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα;

 

«Κάθε μέρα ήταν και μια νέα ιστορία. Ξεκινήσαμε με χαμηλότερο μπάτζετ σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν. Είχαμε προβλήματα τραυματισμών. Αλλάξαμε παίκτες , ήρθε ο Νίκολα (Μιγιαϊλοβιτς), ένας σταρ με στόχο να κάνουμε το κάτι παραπάνω, αλλά μετά τραυματίστηκε. Ηταν δύσκολη σεζόν. Το ξεκίνημα δεν ήταν το καλύτερο και όλοι έλεγαν ότι πάμε για 6η ή 7η θέση. Όμως εμείς κάναμε την δουλειά μας με υπομονή και μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία έχει ο κόουτς Παβλίσεβιτς. Τον γνωρίζω 15 χρόνια από την Σερβία. Είναι εξαιρετικός προπονητής που ξέρει πολύ καλά το άθλημα. Εχει δουλέψει και στον Ερυθρό Αστέρα και σε άλλες ομάδες με επιτυχία ενώ ως αθλητής ήταν στην μεγάλη εθνική Σερβίας. Εκανε την διαφορά στην ομάδα με τις συμβουλές του, τον τρόπο της δουλειάς του και μετέδωσε την πίστη του ακόμη και στις άσχημες στιγμές που είχαμε. Ετσι φτάσαμε στην 3η θέση και διεκδικήσαμε σε ημιτελικούς με τον Ολυμπιακό την πρόκριση στους τελικούς. Αρα δεν την λες και άσχημη σεζόν στην οποία παίξαμε με καρδιά».

Ωραία πάσα μου έδωσες. Ο κόουτς Παβλίσεβιτς θα παραμείνει για άλλα δύο χρόνια στην ομάδα. Ποιο είναι το σχόλιό σου;

«Είμαι πολύ χαρούμενος. Πιστεύω το άξιζε! Εχει βοηθήσει πολύ την ομάδα και αποτελεί ασφάλεια για την επόμενη μέρα της».

Ο Φοίνικας λοιπόν αποτελεί την σταθερή μετοχή της Α1. Θεωρείς ότι «μεγαλώνει» χρόνο με τον χρόνο;

 

«Ναι, μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο. Μέρα με την μέρα. Κάθε σεζόν οι άνθρωποι που ανήκουν στον σύλλογο και δουλεύουν για αυτόν γίνονται ολοένα και πιο έμπειροι. Πέρυσι από ότι έμαθα η χρονιά ήταν απογοητευτική επειδή οι προσδοκίες ήταν να προκριθεί η ομάδα στους τελικούς. Φέτος με 4 φορές χαμηλότερο μπάτζετ ήρθε το ίδιο αποτέλεσμα ενώ άλλαξαν αρκετοί παίκτες από πέρυσι. Θεωρώ ότι το κλειδί για την επόμενη μέρα είναι να διατηρηθούν αρκετές μονάδες στο ρόστερ. Εννοώ να μην αλλάξει πολύ η ομάδα”.

Πάμε σε κάτι προσωπικό. Η έξτρα πηγή δύναμης ήταν η οικογένειά σου και κυρίως η μικρή σου κόρη;

«Όλα είναι ένα μείγμα. Φυσικά η οικογένεια μου, μου έδινε δύναμη. Η γυναίκα μου και η κόρη μου και έδινα το κάτι παραπάνω και για εκείνες για να είναι χαρούμενες και υπερήφανες για εμένα. Μου προσέφεραν ηρεμία. Να γυρίζεις σπίτι, να είσαι απογοητευμένος από ήττα ή κουρασμένος από την προπόνηση ή τον αγώνα και να βλέπεις την κόρη σου να σου χαμογελάει. Τότε αυτομάτως ξεχνάς τα πάντα και παίρνεις ενέργεια για το μέλλον. Και το μέλλον το δικό της και της γυναίκας μου γιατί θέλω να τους προσφέρω τα πάντα».