Πριν από πολλά πολλά χρόνια μια παρέα πιτσιρικάδων καβάλα στα ποδήλατα κατηφορίζει από την Παλατιανή στον Κήπο . Το ραντεβού στην ξύλινη μπασκέτα είναι καθημερινό για άλλον έναν αγώνα που θα τελειώσει μόνο όταν ο ήλιος πέσει και οι φωνές των μαμάδων και των γιαγιάδων σφυρίξουν τη λήξη. Έλα, θα βγάλουμε αριθμάκια και θα χωριστούμε έτσι ξεκινάει το παιχνίδι και η πορτοκαλί μπάλα με τα σπυράκια αρχίζει να μπιστάει στο τσιμεντάκι της χαράς. Τα γέλια, οι φωνές και τα χάχανα αντηχούν στα τριγύρω καντούνια και οι γειτόνοι κάθονται και χαζεύουν το κέφι και τη ζωντάνια της πιτσιρικοπαρέας. Έλα, Γιώργο, σούταρε, βάλ” το να λήξει φωνάζει ένας από αυτούς. Η μπάλα φεύγει από τα χέρια και σμίγει για μια στιγμή με το διχτάκι της ξύλινης μπασκέτας. Αυτό είναι το πιο μαγικό δευτερόλεπτο στο μπάσκετ! Κερδίσαμε φωνάζουν όλοι και αγκαλιάζουν τον Γιώργο που γελάει από ευτυχία! «Ρε συ φαντάζεσαι να παίξεις κάποτε στον Ολυμπιακό και να κερδίσει η ομάδα στο τελευταίο δευτερόλεπτο με δικό σου καλάθι;» του λέει ο κολλητός του στον δρόμο για το σπίτι. «Έλα, ρε συ, αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες» απαντά ο Γιώργος.
Κι όμως, υπάρχουν φορές που τα παιδικά όνειρα δεν γίνονται σενάρια για ταινίες αλλά στιγμές μαγείας στη ζωή του καθενός. Η οικογένεια του μικρού τότε Γιώργου έφυγε από τη Σύρο και μετακόμισε στην Αθήνα. Το μπάσκετ για εκείνον έγινε τρόπος ζωής και η στιγμή που υπέγραψε στην αγαπημένη του ομάδα, τον Ολυμπιακό, εκπλήρωσε ένα από τα όνειρα που έχεις κι εσύ κι εγώ όταν είσαι παιδί (ποιος άλλωστε δεν θέλει να παίξει έστω και μια φορά στην αγαπημένη του ομάδα όποια και αν είναι αυτή) ενώ ήδη από τα 16 του φορά το εθνόσημο. Ακολουθεί η επιλογή του στα ντραφτ (νούμερο 58 ) με τους Σαν Αντόνιο Σπερς από τους οποίους έγινε αλλαγή με τους Τορόντο Ράπτορς και η μεταγραφή του στη Μάλαγα. Τη σεζόν 2011 – 2012 επιστρέφει από την Ισπανία στον Ολυμπιακό και όλοι βλέπουν έναν βελτιωμένο μπασκετμπολίστα να λειτουργεί με τη γνωστή αυταπάρνηση και πάθος μέσα στο παρκέ.
Το ιδιαίτερο σουτ από μέση απόσταση βαφτίζεται από τους σπορτκάστερ πεταχτάρι και όλοι τώρα περιμένουν να δουν τι θα γίνει στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης όπου ο Ολυμπιακός είναι το αουτσάιντερ στον μεγάλο τελικό απέναντι στη ρώσικη αρκούδα ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Στο 28΄ οι Πειραιώτες είναι πίσω στο σκορ με 53-34 (-19) και όλα δείχνουν χαμένα αλλά στον αθλητισμό όπως και στη ζωή ποτέ μη λες ποτέ. Το παιχνίδι γυρνάει τούμπα, η διαφορά ροκανίζεται μεθοδικά και η μπάλα είναι στα χέρια του Σπανούλη για την τελευταία επίθεση. Οι παίχτες της ΤΣΣΚΑ τον κυκλώνουν μόλις κοντοζυγώνει στη ρακέτα τους και εκείνος πασάρει στον Γιώργο Πρίντεζη. Είναι η στιγμή που είχε ζήσει πριν από πολλά χρόνια στη Σύρο και η κατάλληλη ώρα που το φανταστικό σενάριο του κολλητού του φίλου θα γίνει πραγματικότητα. Το πεταχτάρι του Γιώργου δεν κάνει λάθος και ο πιτσιρικάς από τη Σύρο που κάποτε ευστοχούσε στην ξύλινη μπασκέτα, γίνεται στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελικού ήρωας και πρωταθλητής Ευρώπης!
Όλοι μιλούν για τη μεγαλύτερη ανατροπή και νίκη στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ, ο Γιώργος πνίγεται στις αγκαλιές των συμπαιχτών του και του κόσμου που μπαίνει στο γήπεδο. Το χαμόγελό του και η σφιγμένη γροθιά του τα λένε όλα. Καμιά φορά η πραγματικότητα ξεπερνά και τα πιο τρελά παιδικά όνειρα.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ